Arena

Dwóch mężczyzn. Jeden stoi, drugi klęczy obok.

Manga d’Terra

Kobieta z walizkami idąca ulicą. w tle chłopcy na rowerach.

Błękitnooki Basil da Cunha, pół-Portugalczyk, pół-Szwajcar, biegle mówi w języku kreolskim i w lizbońskich Amadorze, Reboleirze, czy Bairro czuje się jak w domu. Ta odśrodkowa perspektywa jest jego największym atutem, ma swoich stałych współpracowników, rekrutujących się z lokalnej społeczności. Portretuje emigranckie komunalne osiedla, łącząc kino społeczne z oniryczną narracją. Spędza czas wśród ludzi, idzie z kamerą tam, gdzie się gromadzą, tam, skąd płynie muzyka. Jest w jego filmach życie, które wylewa się wartkim strumieniem na ulicę, zrujnowany plac i w zaułek, a ich pełna dynamiki estetyka odzwierciedla kabowerdeńską duszę.

Tym razem da Cunha zrealizował rasowy musical, oddając hołd kobiecości. Dziewczyna z Wysp Zielonego Przylądka przybywa do Lizbony, by pomóc swojej rodzinie pozostawionej w ojczyźnie. Próbuje wtopić się w lokalną społeczność, ale spotyka opór. Ucieczką od problemów jest dla niej muzyka. Współpracujący z da Cunhą artyści – Eliana Rosa (zjawiskowa odtwórczyni głównej roli), Henrique Silva i Luis Firmino – wykorzystują tradycyjne gatunki morny, coladeiry, funaná w połączeniu z funkiem, zouk rockiem i jazzem, tworząc muzyczny krajobraz wielokulturowej stolicy Portugalii.