Pokazy festiwalowe: Tallin Film Festiwal, 2023
Nagrody i wyróżnienia: Bawarska Nagroda Filmowa dla Najlepszego Aktora (Florian David Fitz), 2022
Dziesięcioletni Jason jest dzieckiem w spektrum autyzmu. Jego codziennym życiem rządzą ścisłe reguły. Jeśli komuś zdarzy się je naruszyć, chłopiec dostaje ataku histerii. Program szkolny nie bardzo go zajmuje, jego pasją jest astrofizyka. Jednak podpatrując rówieśników, z którymi trudno mu nawiązać kontakt, zauważa, że ich zainteresowania są zgoła inne. Pewnego dnia oświadcza w domu, że chciałby zostać kibicem piłkarskim i musi znaleźć ulubioną drużynę. Ojciec podchodzi do tego planu z entuzjazmem, nie zdając sobie sprawy, jakie wyzwanie przed nim stoi. Jason zamierza bowiem obejrzeć mecze 56 zespołów występujących w trzech niemieckich ligach piłkarskich i odwiedzić wszystkie stadiony tych drużyn. Kryteria, którymi kieruje się chłopiec, różnią się od tych powszechnie przyjętych w świecie futbolu.
Historia, którą opowiada Marc Rothemund, wydarzyła się naprawdę. Jej bohaterami są Mirco von Juterczenka i jego syn Jason. Ich stadionowa odyseja, opisana przez ojca na nagrodzonym Grimme Online Award blogu, a potem wydana w formie książki, stała się podstawą scenariusza filmu. Reżyser skupia się w nim na relacji ojca z synem w spektrum autyzmu i pokazuje, jak to niezwykłe i wydawałoby się trudne do zrealizowania przedsięwzięcie, którego wspólnie się podejmują, pozwoliło ojcu zrozumieć skomplikowaną strukturę psychiczną syna, a synowi docenić zaangażowanie ojca w spełnienie jego niecodziennego życzenia.
Marc Rothemund urodził się w 1968 roku. Ma za sobą staż jako asystent u co najmniej 9 reżyserów, wśród których znajdują się Helmut Dietl i Dominik Graf. Samodzielnie zrealizował kilka filmów telewizyjnych, m.in. Die Hoffnung stirbt zuletzt. W kinie zadebiutował w 1998 roku filmem Das merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit. Kolejny film Harte Jungs należał do najbardziej kasowych filmów niemieckich w 1999 roku. Uznanie światowej krytyki zdobył jednak w 2005 roku filmem Sophie Scholl – ostatnie dni nagrodzonym na Berlinale Srebrnym Niedźwiedziem za główną rolą kobiecą i Nagrodą Jury Ekumenicznego. Obraz był również nominowany do Oscara. W 2013 roku zrealizował pokazywany na Tygodniu Filmu Niemieckiego film Dzisiaj jestem blondynką, który gościł także na ekranach polskich kin.
